این روزها چون خانه ای هستم
در انتهای کوچه ای بن بست 
گاهی دچاربغض هایی گُنگ!
گاهی شبیه کوچه گردی مست
 
هرعابری در من خودش را دید
از بس که صیقل خورده احساسم
شاید نباید غصه می خوردم
شاید که بی اندازه حساسم
 
پیدا کنید از روی اشعارم
رد مرا تا سرنوشتی داغ
شب های بارانی ببینیدَم
رنگین کمانی در دل آفاق
 
مچاله ام در کاغذی رنگین
دنبال راهی تازه می گردم
در بیت پایانیِ شعرم هست
انگاره های آخرین دَردَم
 
دردی که بی اندازه شیرین است
در برگ ریزِ خود فراموشی
هنگامه ی "نان و شراب" و وهم
با حوری ِحاشا هم آغوشی
 
بوی زمستان در عبوری سرد
پیچیده در شب های پایانی
حالا تمام ِقصه ام این است
من بودم و یک عمر حیرانی

( رضا محمدصالحی)